De globale tendens die leidt tot de concentratie van de beurswinsten in een handvol bedrijven heeft zich al een eeuw geleden ingezet: Slechts 4% van de beursgenoteerde bedrijven staat in voor de volledige toename van de beurskapitalisatie en deze trend zet zich steeds nadrukkelijker door.

Maar het begint allemaal wat onfatsoenlijke proporties aan te nemen. Sinds het jaarbegin is de concentratiegraad dermate toegenomen, dat geen eenduidig antwoord meer kan worden gegeven op de nochtans zeer eenvoudige vraag of de aandelenmarkten sinds het begin van 2024 al dan niet zijn gestegen,

De winst op de S&P500 sedert het jaarbegin (7%) is immers voor meer dan de helft toe te schrijven aan 2 bedrijven, beide met een enorm gewicht in deze beursindex. Voeg aan NVIDA en Meta Platforms nog Amazon, Microsoft en Broadcom toe, dan verklaar je met 5 aandelen (1% van het totale aantal) meteen driekwart van de volledige beurswinst. Een doorslag van het scenario in 2023.

De 99% andere bedrijven lopen er voor spek en bonen bij of, anders gesteld: Heb je deze 5 topbedrijven niet in portefeuille dan ziet het jaarbegin er helemaal anders uit en bood ook 2023 niet veel soeps.

Het verschil tussen the have and have nots was nooit zo markant. Ook Europa levert zijn deel aan deze toenemende bundeling in enkele waarden. Op het Oude Continent verklaar je met ASML (voor een kwart!), LVMH, SAP en Hermes meteen meer dan de helft van de beurswinst sinds het jaarbegin. Zeer confronterend voor de honderden bedrijven die deel uitmaken van de Europese en Amerikaanse beursindices en er slechts een figurantenrol opnemen.

Om hun verdere opgang een betere fundering te bezorgen, zijn de financiële markten dringend toe aan een veel bredere spreiding. Onze oprechte oproep tot democratisering op de beurzen, zal echter pas beantwoord kunnen worden in het tweede deel van het jaar, indien de inflatie-indicatoren finaal buigen, de rentevoeten ontspannen en de conjunctuur resoluut opveert. Deze constellatie zal ook kleinere bedrijven en industriële waarden uitnodigen voor het beursfeest.

Intussen zal het beurstraject een geaccidenteerd en grillig verloop kennen, soms zelfs grimmig, telkens met het risico van 4 seizoenen op 1 beursdag. Wherever there is comfort there is pain, only one step away.[i]

Achter ieder positief economisch nieuws zal een zwarte rand worden vermoed, tot er meer klaarheid komt in het rentebeleid van de centrale banken en het toekomstige verloop van de wereldconjunctuur.

Maar dat geldt ook in omgekeerde zin: De Amerikaanse inflatiecijfers vertoonden in februari een opvallende opwaartse afwijking ten opzichte van het verwachte niveau en dit zorgde meteen voor enkele belabberde beursdagen. Een week later bleek echter dat de berekening van de Amerikaanse inflatiecijfers een onaangekondigde methodologische verandering heeft ondergaan en dit meer bepaald in zijn belangrijkste component, met name de huurprijzen[ii].

Zonder deze wijziging zouden de inflatiecijfers wel degelijk binnen het bereik van de verwachtingen zijn gebleven en was de snoekduik die volgde op negatieve verrassing dus ongegrond en kende de aandelenmarkten een krachtig herstel.

Grafiek 1: Evolutie van de wereldindex aandelen en EMU-overheidsobligaties (7 tot 10 jaar)

De obligatiebeurzen blijven echter zwalpen als wrakhout, na hun scheepsramp in 2022. Vastrentend papier kan zich, in tegenstelling met aandelen, niet beroepen op hogere verwachte economische groei en is vastgeklonken aan de evolutie van de lange termijnrente. Door de Quantitative Tightening [iii]van de centrale banken en de koppigheid van de inflatie-indicatoren blijven de rentetarieven op langlopende obligaties voorlopig hoog en is er (nog) geen ruimte voor een noemenswaardig verbetering van de zwaargehavende koersen. We vermoeden dat pas in het najaar van 2024 een tastbaar herstel mogelijk wordt, na het stopzetten van de huidige, nefaste monetaire politiek en een definitieve doorbraak aan het inflatiefront.

Intussen wankelt, traag maar steeds nadrukkelijker, het paradigma van de verwachte economische groei in het komende decennium. Jarenlang werd aan China de leidende rol toegedicht, maar de recente cijfers bewijzen opnieuw wat we al lang voor ogen hadden: De twee belangrijkste groeimarkten voor de toekomst zijn de VS en India, dat opnieuw verbaasde met een onverwachte opsprong van de reeds indrukwekkende groeicijfers.

China vormt uiteraard momenteel nog steeds een belangrijke consumptiemarkt, maar haar economie behoeft steeds meer steunmaatregelen, lagere kredietdrempels en maatregelen die het vrije kapitaalverkeer belemmeren[iv] om haar voor vooropgestelde jaarcijfers te behalen. Tegen de achtergrond van een dramatisch demografisch verval en het gebrek aan flexibiliteit om een fundamentele heroriëntatie van haar industrie door te voeren, zullen deze maatregelen echter niet volstaan.

Onze geografische keuze op de aandelenmarkten volgt vanzelfsprekend deze vaststellingen met een doortastend gewicht voor de VS (omwille van zijn robuuste groei en dominante bedrijven), in mindere mate voor Europa (omwille van zijn consumptiemarkt en relatief goedkope waardering) en verder aangevuld met India (omwille van de groei-opportuniteit). De sectorale keuze legt -nog meer dan voordien- de nadruk op technologie en fundamentele trendverschuivingen in consumptieve bestedingen.

[i] Wat is overigens gebeurd met onze favoriete band uit Nieuw-Zeeland?

[ii] Meer bepaald wat betreft de deelcomponent Owner Equivalent Rent (OER): Op zich reeds een fictief gegeven, waarbij aan het onderdeel Single Family Homes plots en onaangekondigd een groter gewicht werd toegekend.

[iii] Hierbij worden de obligaties op de balans van de centrale bank massaal op de financiële markten gedumpt om liquiditeit te onttrekken aan de economie, in de hoop hiermee de inflatie de pas af te snijden. Pure onzin, overigens.

[iv] Zoals het verbod op short selling van aandelen. Een gelijkaardige dwaze ingreep werd ook in de VS en Europa doorgevoerd in september 2008, om de bankaandelen kunstmatig af te schermen. Dit leidt tot een voorspelbare averechtse reactie.